From zero to hero, Kanaalvissen (deel 2)

Het is inmiddels half augustus en de zomervakantie zit er alweer bijna op. Na een memorabele trip naar het land van grote karpers, stokbrood en wijn, begint het 2 dagen na terugkomst al weer stevig te kriebelen. De plannen worden gemaakt en er wordt gekozen voor een nieuw stuk kanaal. De bollen die over waren uit La France worden meegenomen voor een instant verkennings-sessie op het nieuwe stuk kanaal. In dit artikel geef ik mijn visie op het vissen op een van de vele kanalen die ons mooie landje rijk is.

Wat van ver komt is lekker(?)

Uit wat peilwerk, dat we een paar dagen eerder hadden gedaan, bleek dat het door ons te bevissen stuk redelijk monotoon was, de zogenaamde “badkuip” zonder obstakels in de buurt (denk aan bruggen, sluizen, verbredingen enz.). Aan weerszijde van het kanaal ligt tot een meter of 2 uit de kant steen opgestapeld. Steen gaat langzaam over in halfzachte (halfharde voor de “positievelingen”) klei die vervolgens in de vaargeul weer overgaat in zachte blub. Wat mij betreft is er voor onze beschubde vriend overal wel voedsel te vinden maar er zullen plekken zijn die ze vaker bezoeken omdat er voedsel blijft hangen.

Iets wat ik een aantal mensen heb zien doen en iets waar ik mezelf ook vaak schuldig (voor zover je het echt schuldig kunt noemen) aan heb gemaakt, is het lukraak naar de overkant tegen de rietkraag gooien van de onderlijn, aas erboven op en wachten maar. Natuurlijk kan dit werken, want die rietkraag aan de overkant ziet er mooi uit, maar hoe ziet het er onderwater uit? Als je weet wat er zich onder de oppervlakte bevindt, kuilen, een harde plaat, een mosselbank of als je continue springende/rollende vis ziet, weet je dat het in de meeste gevallen goed zit. Met behulp van een goede dieptemeter op je (voer)boot of  een peilhengel kom je een heel eind. Vergeet als je aan het peilen bent niet onder de eigen kant ook alles goed te bekijken. Niet alles wat van ver komt is lekker, vaak genoeg kan je ook minder ver wat lekkers vinden.

Wat van dichtbij komt is meestal veel lekkerder!

Instant

Nadat we alle hengels netjes hadden gepositioneerd, begon het wachten. Wachten bestaat bij mij meestal uit aan het water zitten en zoeken naar activiteit. Veel meer dan brasem die dolfijntje speelde, was er niet te zien aan het oppervlak. Waar brasem zit, is meestal ook karper in de buurt dus echt zorgen maakte ik mijzelf niet. Na het eten zochten we onze slaapzak op. We zitten op een stek in de buurt van waar wij 2 maanden eerder s’nachts een droomsessie hebben gedraaid, 5 vissen waarvan 4 26 pond+ en een van 20 pond, dus de spanning hing in de lucht.

Een van de vissen uit een droomsessie.

Ik werd ‘s ochtends wakker van de zon in mijn gezicht en als je dan beseft dat je goed geslapen hebt, is er iets mis. Geen vis op de kant. Omdat we instant op een monotoon stuk kanaal zaten, is er na een nacht zonder vis nog geen man overboord. Geef het nog wat tijd. Wij werden net na het middaguur beloond met een mooie schubkarper, wat tevens de laatste van deze sessie zou worden. De volgende sessie werd gepland voorafgaand aan drie dagen voeren.

Deze mooie kanaalschub was onze sessie saver.

Revanche, instant vs voeren.

Een week later zijn we terug, dit maal om 3 dagen te voeren. We voeren een stuk kanaal van 150 meter lang aan in de gehele breedte. We voeren en vissen met een 24 mm Scopex-cream bol van K.S. Knikkers gecombineerd met maïs en hennep. De eerste 2 dagen gaat er 3 kg bollen en 5 kg maïs en hennep in om vervolgens de laatste dag alleen nog maar (4 kg) bollen te strooien. De maïs en hennep dienen de vissen te activeren, ook de in groten getale aanwezige witvis (zien eten doet eten). Aangezien we met 24 mm bollen wat selectiever op karper vissen, hopen we dan ook geen last te krijgen van brasem.

Onze planning was om vanaf 12 uur tot 10 uur de volgende dag te gaan vissen, een kleine 20 uur dus. Op de dag zelf na nog geen 3 uur wachten, begon de Delkim van Remon het uit te schreeuwen. De hengel die onder het kantje lag, stond zo krom als een hoepel. Na een kort potje touwtrekken, kon ik het net onder een mooie schubkarper schuiven.

Gevangen onder het eigen kantje.

Een gevangen vis zegt natuurlijk niets over of het voeren gewerkt heeft maar geeft in ieder geval een bevestiging dat we goed bezig waren. Rond etenstijd was Remon aan de beurt (wij vissen run om run) met de hengel aan de overkant. Deze vis bleef lang in de diepte buiten ons zicht, toen na een goede 10 minuten de vis aan de oppervlakte verscheen , zagen we dat het om een mooi exemplaar schubkarper ging. Bij het zien van het net, nam ze een spurt richting de vaargeul. In de heerlijk rustige omgeving was alleen het tikken van de slip samen met wat vogels die hun lied zongen hetgeen wat de stilte doorbrak. Dit in combinatie met een laagstaande zon zorgt er bij mij voor dat ik me herinner waarom ik deze hobby ook alweer beoefen.

Dit zijn de momenten waar ik het meest van geniet.

Even terug naar het heden. Nadat de vis nog eens 10 minuten onder de top bleef beuken, kwam het einde van de dril in zicht. De vis kwam nog een laatste keer naar de oppervlakte en draaide zodat ik het net eronder kon schuiven. Bij het uit het water tillen van een vis, hadden we door dat het misschien wel om een vis in de begin 30 zou kunnen gaan. Na het wegen en de correctie van de weighsling bleef er een gewicht van 29,4 pond over. Net geen 30 pond maar desalniettemin een mooie kanaalbak!

Na een lang gevecht in een prachtige omgeving was ze even de onze.

Na een te stille nacht kwam om 6 uur in de ochtend het verlossende geluid uit een van de Delkims. Toen ik de hengel oppakte en optilde, voelde ik lichte tikken op de top terwijl ik de hengel naar me toe trok. Dat kan een hoop betekenen maar in ons geval betekende het dat of de lijn of het toplood vast zat onder een van de stenen die de kant van het kanaal rijk is. Achteraf gezien, denk ik zelf dat het de lijn was omdat het toplood zelf al los zou hebben gelaten bij de druk die de vis erop zette. Blij dat ik een goede voorslag op de molen had zitten (zo meteen meer over de voorslag), besloot ik na een korte woordenwisseling met Remon de boot te pakken en er naartoe te varen. Bij de boot aangekomen riep Remon dat het niet meer nodig was en kwam ik terug rennen en drilde de vis rustig af. Een wederom prachtige schub mocht de mat van dichtbij bekijken.

Dankzij de dikke voorslag kon ik deze vis landen.

Hierna mochten we vlak voor het opruimen nog een vis op de kant verwelkomen.

Met 4 vissen in 20 uur kan je tot de conclusie komen dat het voeren weldegelijk zijn vruchten heeft afgeworpen maar voor een echte conclusie zullen we dit vaker gaan herhalen en eind 2013 een conclusie trekken.

Materiaal

Wat mijn materiaal betreft bij het vissen op kanalen, kan ik redelijk kort zijn. Ik gebruik 2 ¾ lbs hengels. Wat mij betreft is dit voor de Nederlandse kanalen meer dan genoeg, ver werpen zit er meestal niet in en de loodgewichten zijn er ook niet naar. Verder heeft een 2 ¾ genoeg body om een paniekerige karper uit de buurt van obstakels te houden, wat wel geld in de buurt van obstakels, vis verantwoord.

Verder gebruik ik wartellood wat varieert van 80 gram tot 113 gram. Hieraan gekoppeld zit een combi rig van 15 tot 20 cm, een haak maat 8 met een stukje krimpkous over de schacht.

Maak het niet te moeilijk voor jezelf.

Wat wel belangrijk is als je bij een stenen kant zit te vissen, is een goede voorslag waar ik het zojuist even over had. Ik gebruik sinds kort de Snag Leader Line van fox in 50/00. Dit is een goede slijtvaste lijn voor een nog betere prijs. Om te voorkomen dat de vis na eventuele lijnbreuk jou hele zooitje dagen achter zich aansleept, gebruik ik het Hit&Run leadclip systeem van PB. Dit zit met een lus vast aan je onderlijnwartel waardoor bij lijnbreuk de onderlijn gewoon van je hoofdlijn afglijdt. Mijn hoofdlijn varieert nogal per jaar, op dit moment gebruik ik Subline green van korda in 40/00 en ik ben er zeer over te spreken. Het is allemaal net een klein beetje zwaarder dan de gemiddelde plas.

Het belangrijkste is dat je niet te moeilijk moet doen op kanalen maar dat je ondertussen wel blijft nadenken over waarom je wat doet en wat dat voor consequenties heeft.

Tekst en Fotografie: Stephan van Staveren.